Det lid mot kveld, ei anna verd,
natta tek kvitkappa på.
Heilage jola kjennest nær.
Timen er stille og blå.
Snøfall, liknar stjernedryss,
glitrande sveip over eng.
Vonleg er det himmelkyss,
frå han som fekk krubbe til seng.
Lydlaus song frå himmelkor,
ein bodskap om å gje.
Kvitkledd teppe over jord,
bøn om von og fred.
Menneskebarn, strekk ut di hand,
fang snøkrystallar små.
Blås dei ut til alle land,
fest kjærleikstankar på.
foto: Arne-Helge Byrknes
eg stiller meg framføre han
byrjar kle av meg
langsamt omhyggeleg
lag for lag
drar huda mi av
store flak
legg seg kring føtene hans
borar eit hol inn til hjernen
tankane drys ut
snittar opp venene
let kjenslene fløyme
tømmer hjarte
hudlaus
tankelaus
hjartelaus
han lyfter meg opp
ber meg som om
eg er verdfull
Kan du sjå mitt pilgrimshjarte,
kan du høyre klokkene slår.
Kan du kjenne korleis eg lengtar,
kan du tåle tida som går.
Kan du sjå mitt pilgrimshjarte,
kan du høyre tonen eg ber.
Kan du kjenne korleis eg søkjer,
kan du tåle alt det eg ser.
Kan du sjå mitt pilgrimshjarte,
kan du høyre anden eg dreg.
Kan du kjenne korleis eg bevar,
kan du tåle eg svinn i frå deg.
Du går rundt nummen
og skulle gitt alt
for å føle noe
hva som helst
bortsett fra denne likegyldigheten
denne kjedsomheten
hvor alt du gjør er rutine
mekanisk tretthet
men som du ønsker deg
tilbake til
når du ligger
klistret
til madrassen
og skriker og skriker
og ingen hører deg
for skrikene er lydløse
stumme
akkurat som livet ditt
og det er den erkjennelsen
som drar deg under
drukner deg
og du prøver holde fast
på at imorgen
kommer det en ny dag
imorgen
bare pust pust
så kommer du deg gjennom det
så kommer du deg tilbake
til nummenheten
som du hater
uten å føle det
som holder deg i live
mens du venter og venter
på at livet skal begynne.
