Mi kjære har eit hjarte av stål,
sinn som ei novembernatt.
Ho varmar seg på iskaldt kol.
Ein svartolder er hennar skatt.
Så mørk, så mørk er mi møy.
Mi kjære er full av sjeleskår,
ho høyrer framleis hans røyst.
Han som gav henne banesår.
Ei svart svane er hennar trøyst.
Så mørk, så mørk er mi møy.
Mi kjære kjenner at tida renn,
ho bøyer viljug av.
Veit ho treffer han igjen.
Ein svart fiol ligg på hans grav.
Så mørk, så mørk er mi møy.
Mi kjære ho elska aldri meg.
Den svartkledde tek den han vil.
Ho kviskrar farvel når ho dreg.
Ikveld er vinden mild.
Trude 