Botnklang

Du er kingelvevet,
trådane
som morgondogg
og nyklekte strålar
spinn til blenkjande
teppe over enga.

Du er botnklangen
når himmelen bøyer seg,
femnar havet.
Luft og vatn smeltar saman.
Blåtoner
syng i stilla.

Du er kråa i bringa,
mjuke streif
og kviskring om sæle
viklast kring kvarandre.
Attgløymde strimer
vert aurorabylgjer.

Du er den siste natta.
Den eg ikkje kan
gøyme meg vekk i.
Eg let att augene,
ser deg klårare
enn nokon gong.

Du er så lys.