Kulen

Jeg er en skygge
som går
i ett
med natten.

Hendene mine
holder om
en kule
formet av
drømmer
håp
smerte

lengsel

kjærlighet

Jeg løfter kulen
mot himmelen
viser den
til månen.

Så den kan se hvordan sjelen
til et menneske
ser ut.

Alt

Alt vi ikke sier
ligger som døde fugler i rommet
de veier ti gram hver
du går ut døren
jeg plukker fjærene av den ene
alle er lik

Skogen

Eg gjekk inn i den mørke skogen,
eg var naken, eg var gløymd.
Budde i ei verd av kulde.
Ynskte meg ei anna røynd.

Eg vandra den mørke skogen,
der trea stod heilt tett.
Ingen lysstreif, ingen voner.
Ikkje gale, ikkje rett.

Eg ropte ut i verda,
der kor ingen høyrer til.
Ba til alle gudsdemonar,
eg som alltid hadde tvil.

Eg skaka i mi armod;
klarte ikkje berge deg.
Grana bøygde seg mot grunnen,
la ein veldig arm om meg.

Eg slo hendene i stammen,
heilt til såra opna seg.
Sevja blanda seg med blodet,
opna stengde rom i meg.

Og eg høyrde skogen gråte,
kjende streif av varsam vind.
I ei glime mellom trea,
atterskin av skuggen din.

Eg var i den mørke skogen,
kjende meg som del av den.
Men eg reiste meg og snudde,
tok den lange vegen heim.

Forsvar

Du forsvinner
bak den
harde masken
du kler den
på deg
råker ikke
pilene
når ikke
ordene
kommer frem.

Telle tårer

Telle en og en,
la dem dryppe i en manuell nedbørsstasjon
der de regnes om til millimeter,
kanskje sette rekord.

Kan man bli til en ørken.

Kan intravenøs væske erstatte tapet.