Sjø som skin; magentakobber,
aftangull og purpurblå.
Som eg vyrder desse dagar,
livet bylgjer i meg då.
Bratte bakken når han blømer,
graset vender kvart eit strå.
Blenk av morgondoggens kjærteikn,
Altet fattast i det små.
Gylne kveldar, ljose, milde
du var varmen i mi krå.
Smak av kvitsymra som blømer,
ang av skyer, perlegrå.
Når den dagen kjem i stilla,
havet kallar meg til hamn.
Legg eg viljug vekk mi gjerning,
fylgjer tonen til din famn.
Siste trongen i mitt hjarte
før det mørknar og vert kveld;
å få sjå den kvite dua,
bakom syning lyser fjell.
Trude 